Najstarije gradsko naselje na mjestu današnje Podgorice pominje se u indeksu starih rimskih puteva „Itinerarium Antonini“ pod imenom Birziminium, kao trgovački centar, dok se obližnji Meteon, važno uporište ilirskih plemena, prvi put pominje kod Tita Livija u vezi sa ilirsko-rimskim ratom u II vijeku p.n.e. Nakon rimskog osvajanja područje Podgorice ulazi u sastav rimske provincije Dalmacije, kada jača gradski život po rimskom modelu, a grad Doclea (Duklja) postaje važan rimski centar. Nakon pada rimskog carstva i dolaska Slovena, Doclea je porušena i potom napuštena. U srednjovjekovnim pisanim izvorima grad je zabilježen pod imenom Podgorica  1326. godine, kada se poslovni ljudi- trgovci, zanatlije, poljoprivrednici i pomorci iz Zete i Podgorice pominju u Kotoru i Dubrovniku. Nakon srednjovjekovnog razdoblja i osmanske vlasti, oslobođena je u ratovima 1876-1878. i predata Crnoj Gori 1879. godine. Njen prvi guverner bio je Marko Miljanov.   

Gradski život sa zanatstvom, trgovinom i ugostiteljstvom, značajnim još u vrijeme turske vladavine, nastavio je svoj dalji razvoj nakon oslobođenja, paralelno sa formiranjem Nove varoši na desnoj obali Ribnice. Uvedeno je obavezno osnovno obrazovanje, poljoprivredna škola je otvorena 1894. godine, niža gimnazija 1907, dok je pjevačko društvo “Branko” osnovano 1882. godine. U okviru formiranja prvih industrijskih preduzeća u Crnoj Gori, u Podgorici je 1903. sagrađena prva fabrika duvana. Tokom razdoblja između dva svjetska rata Podgorica je nastavila svoj uspon i bila je jedan od najznačajnijih ekonomskih centara u Crnoj Gori, što će sve biti osnova za dalji razvoj grada posle Drugog svjetskog rata. Tokom ovog rata znatno je stradala, posebno teško u bombardovanjima. Oslobođena je 19. decembra 1944. godine i postala glavni grad Republike Crne Gore.