Slika „Titograd” autora Petra Lubarde, koja čini dio fonda JU „Muzeji i galerije Podgorice”, stigla je u kolekciju Moderne galerije kao poklon Opštine Titograd i izložena je u holu institucije kao reprezent viševjekovnog kontinuiteta života na teritoriji današnje Podgorice, ali i kao djelo monumentalnih dimenzija (285 x 430 cm) jednog od najznačajnijih crnogorskih i jugoslovenskih umjetnika.

Prema izvorima iz muzejske dokumentacije, rad nastaje 1956. godine, vjerovatno kao još jedna od javnih narudžbina druge polovine šeste i, dominantno, prve polovine sedme decenije, na šta upućuju objavljena istraživanja (Ješa Denegri: „Petar Lubarda u umetničkim prilikama pedesetih godina XX veka” u Lubarda 1907–2007: Između slike prirode i prirode slike, 2008, 66.).

Ovo djelo, između ostalog, predstavlja vid dokumentovanja obnove zemlje i glavnog grada nakon bombardovanja u II svjetskom ratu i sadrži slojevit prikaz Podgorice, tj. Titograda, kroz periode života na lijevoj obali (rimskog, srednjovjekovnog, turskog), a u vrijeme nastajanja slike i novog grada na desnoj obali rijeke Ribnice.

Formalni elementi slike predstavljaju Lubardin najznačajniji period stvaralaštva, koji se najdominantnije smješta od umjetnikovog povratka u Crnu Goru 1946. do čuvene Lubardine izložbe u Galeriji ULUS-a u Beogradu 1951. godine, a odlikuje ga sintetizacija i redukcija oblika, kao i dovođenje forme do nivoa simbola. Međutim, rad se tematski može posmatrati kroz poetiku socijalističkog realizma, upravo one doktrine koju Lubarda među prvima u Jugoslaviji odbacuje, jer nekoliko godina unazad, do najviše decenije od nastanka slike, nastale su i građevine pod uticajem arhitekture socrealizma, a koje vidimo kao bijele kubične forme čije se gornje ivice protežu po samoj sredini slike, a prepoznajemo ih kao hotel „Crna Gora” (danas hotel „Hilton”), zgradu Skupštine Crne Gore, zgradu Predsjednika Crne Gore, kao i Most Blaža Jovanovića.

Ta linija arhitektonike, čiju bjelinu, pomalo razbijenu akcentima u vidu prozorskih otvora oker i sive boje, pojačava prikaz sunca u samom vrhu platna, koje svojim oštrim zracima daje intenzivnije svjetlo gornjoj polovini i pojačava kontrast, kako bi se forme planina u zaleđu, ispod kojih je i brdo Gorica sa spomen-kompleksom posvećenim Partizanu-borcu, odvojile od segmenta neba. Ta osvijetljena partija, koju čini segment neba i planinskih vrhova, kao i niz modernih građevina, može da nosi i simboliku prosvjetljenja u novom vremenu i poretku, kroz novo, u tom trenutku savremeno, graditeljstvo.

Ali ni sam umjetnik, koji je poklanjao mnogo pažnje tradiciji, ni, vjerovatno, vlasti kao naručioci, nijesu htjeli da raskinu sa slojevitošću koja čini identitet ljudi i teritorije naziva slike, pa se u donjim partijama, predstavljenim zagasitijim koloritom, nalaze: figuralna forma rimskog vojnika u dvokolici preko mosta na Sastavcima, most braće Zlatičanin, „Nemanjin grad”, Mirkova varoš i Sat-kula.

Dinamiku pogleda posmatrača ovog, pored visokih vrijednosti likovnosti, materijalnog dokumenta određene istorijske realnosti, pojačava zeleno-plava boja rijeka, kao i Lubardini karakteristični akcenti zagasite crvene, oranž i oker-žute boje, koji u segmentu neba predstavljaju jarkost sunca i stvaraju osjećaj topline isijavanja, a u prikazima kamenitih strana desne i lijeve donje ivice slike predstavljaju šipkove, glavni motiv mnogih Lubardinih platana.